"Әкем анамды адам құрлы көрмейтін": бойжеткен өз әкесіне деген ренішін айтты

"Ата-анам бар, толыққанды отбасында алты перзент өсіп-жетілдік. Ауылдық жерде тұрдық. Әкем де, анам да өте шаруақор кісілер болатын. Балаларын да сол тәртіпке үйрете білді" - деп еске алды балалық шағын ERNUR.KZ порталының оқырманы.

"Материалдық жағынан қатарымыздың алды болдық. Үлде мен бүлдеге оранбасақ та, ешқашан «қарнымыз ашты» немесе «киерге киіміміз жоқ» деп айтып көрмеппіз.

Әкемізге осы жақсылығы үшін, жоқшылықтың дәмін сездірмегені үшін алғыс айтқаныммен, іштей кешіре алмайтын жағдайлардың да болғанын жасырмаймын. Себебі, әкем балаларына бар жағдайды жасап бергенімен, сол балаларын өмірге әкелген, өзі таңдап алған жарына, яғни анамызға деген қарым-қатынасы ұнамайтын. Құрбы-құрдастарымның ата-аналары бір-бірін еркелетіп, сыйласып отырғанын көргенде қатты қызығатынмын. Сондай кездерде анама жаным ашып кететін еді. Анам байғұс өмірінде әкемнің жылулығын, еркелеткенін сезді ме екен?!

Тым көнбіс анамды әкем адам орнына көрмейтін. Тек қана қонақ күтуші, бала күтуші немесе үй қызметшісі ретінде қарайтын сияқты. Әкемнің өзі анамды сыйламай тұрғанын көргенде басқалар қалай сыйласын?

Кейде баласы болсақ та біз анамызға ұрсып «Тым көнбіс болуға бола ма екен? Анашым, басқалардың сізді басынғанын көргенде біздің де жүрегіміз езіледі ғой, сәл-сәл өзіңіздің шегараңызды қорғап, жұрттың айтқаны сөздеріне көміліп отыра бермесеңізші» деп оны сілкіп алуға тырысамыз. Басқаны былай қойғанда, өз балаларынан осындай сөз есту қандай анаға болса да ауыр тиеді ғой. Соның барлығын да үндемей ішіне жұтты анашым.

«Тұрмысқа шықсам, өзімді ешқашан басындырмаймын, күйеуім болсын, ата-енем болсын, менің жеке кеңістігіме өтетін болса, оңдырмаймын» деп кектеніп өстім. Өйткені, біз есімізді білгелі әкем анамызды зар жылатып, кекетіп-мұқатып отыруға жаны құмар еді. Екі сөзінің бірінде «жас тоқал аламын» дегенді қосып сөйлейтін. Анамның жанын жасытып, балаларының анасы ретінде сыйламағаны үшін әкемді іштей жек көретінмін.

Мектепті бітіріп, қалаға оқуға кеткен соң анамды қыдыртамын, әдемі көйлектер әперіп, көңіл-күйін көтеремін деп армандадым. Сол арманымды орындаудың алғашқы мүмкіндігі туа сала, анамды қалаға шақырттым. Сонда әкем жібергісі келмеді. Жай ғана «бармайсың» деген жоқ, «Өмірі қала көрмеген байғұс, жолда адасып кетіп, қаңғып өлерсің. Біреуден жөн сұрауды да білмейсің ғой, адасып кетсең» деген сияқты ащы сөздерін осы жолы да айтып қалыпты.

Содан қатты намыстанып, «Адасып кетеді деп уайымдамаңыз, өзім барып алып кетемін, қолынан жетектеп ертіп жүремін» деп әкеме алғаш рет сөз қайтардым. Артынша ауылға бардым да, анамды ертіп алып кеттім. Бұл біраз уақытқа болса да бойындағы еркіндікті оятқандай еді. Содан кейін де қалаға мені іздеп қыдырып келетін болды. Әкем де қартайды ма, әлде анамызды қорғайтын перзенттерінің өсіп қалғанын мойындады ма екен, енді қарсылық танытпайтын болыпты.

Анам қалаға қыдырып келген сайын оны қаланың көрікті жерлеріне серуендетіп, бірсыпыра жаңа киімдер әперіп жіберуші едім. Енді ғана еңсесін тіктеп, өмірінің соңғы сәтінде ғана шын жадырап күле алған екен ғой. Кім біледі, бәлкім, бізден жасырған сыры бар ма екен, небәрі бір тәулік қана ауырып, өмірден өтіп кетті.

Өкініштен өзегім өртенді. Бірақ сонда да көңіліме медеу, өмірінің соңғы сәттері болса да, жадырап күлудің не екенін сезді ғой. Сіздерге айтарым да сол, қолда барда алтынның қадіріне жете білейік. Әр адамды, әрбір жақынымызды бағалайық".