Руханият

Жасыл жапырақтың арасында білінер білінбес күн кешіп жатқан қорғансыз құрт көбелек сияқты әдемі болуды қатты армандайтын.

Шабақ әсем гүлді көру үшін көлшіктен бір секіріп қайта суға сүңгіп кетеді екен.

Бәрінің де тәмпіш танаулары терлеп-тепшіп, жүздері алаулап жұмыс істеп жүргенін көрер едің.

Жыртқыш құсқа тап келсең, жүрек орнында тас болса да дірілдейді ғой.

Айнала дала жым-жырт. Құлаққа ұрған танадай, тырс еткен дыбыс жоқ. Аппақ ұлпа қарға бөккен сонау белес-белес адырлар, әрі ұзаған сайын бұлдырлана, шегі жоқ сияқты көрінеді.

Табаны сөгіліп, тістері ырсиған салпы ауыз етік, бір жақ жамбасына қисайған құныс бәтеңке, қонышы бүктетіліп мыжырайған пима.

Аяқ-қолы сау бола тұрып қарт атасына көмектесуден қашатыны үшін ұялды.

Әуелгі ниеті Олжасты қуантып, көп-көп асық ұтпақшы еді, ол жоспары іске аспады. Кешелі бері екі жүздей асықтан айрылып отыр. Екі жүз асық... Аз емес...

Айгүл бәрін сағынып отыр. Бақшаның аяғында бұлақ болатын. Содан күніге су әкелетін. Әжесінің қара қасқа қойының егіз тапқаны да есінде.

Оны айдаһарларға жат мінезіне қарап бәрі “Момын” деп атап кетіпті.